"Pewnego pięknego popołudnia Pippi zaprosiła Tommy'ego i Annikę na kawę i pierniczki. Nakryła do podwieczorku na schodkach werandy. Było słonecznie i miło, wszystkie kwiaty w ogrodzie Pippi pięknie pachniały. Pan Nilsson łaził w górę i w dół po poręczy schodków, a koń od czasu do czasu wyciągał łeb, aby go poczęstowano pierniczkiem.

- Jak wspaniale jest żyć, mimo wszystko - westchnęła Pippi, wyciągając nogi przed siebie tak daleko, jak tylko się dało".

Na początku był film. Chyba druga albo trzecia klasa podstawówki, ferie zimowe i poranki przed biało-czarnym ekranem, na którym śmieszna dziewczynka ganiała policjantów po dachu, skakała z małpką na ramieniu, nosiła konia w czarne kropy i szalonymi pomysłami ubarwiała monotonne życie dwójki ślicznych, grzecznych dzieci. Szary obraz w starym odbiorniku pokazywał kolorowy, pełen fantazji świat, za...