Zazwyczaj myśląc o Chrystusowym żniwie, kojarzymy sobie snopy dojrzałej złotej pszenicy. Na co dzień natomiast nasze obawy i troski koncentrują się na kąkolu. Buszując w kąkolu, poświęcamy mu tak wiele czasu, że możemy zapomnieć o dorodnych łanach pszenicy. Aby wyzwolić się z nadwrażliwości, w której kąkol jawi się jako dożynkowa primabalerina, trzeba świadomie kierować naszą refleksję w stronę ewangelicznej pszenicy - tego, co piękne, dojrzałe, Boże.

Biegnę myślą do tych form dojrzałych pszenicznych kłosów, za które powinienem szczególnie dziękować Bogu. Myślę o wizycie w domu sparaliżowanej matki, która nie podniosła się z łóżka po urodzeniu swego jedynego dziecka; nigdy jednak nie powiedziała córce, że tamten poród stał się przyczyną choroby. Wyjaśniła to spokojnie podczas moich odwiedzin: "przecież nie po to dałam jej życie, by potem mącić jego radość...