Po kilku, może kilkunastu miesiącach odwiedziłem chorego biskupa. Z trudem otworzył drzwi do swego mieszkania naprzeciw katedry na Wawelu i powiedział: "Panie Marku, słyszał pan najnowszy kawał o mnie?".

Zasiadł w fotelu, osłabiony i blady, i zaczął, wziąwszy pod uwagę okoliczności spotkania, dość zawadiacko: "No więc umarłem i poszedłem do nieba. W bramie do raju staje św. Piotr i opryskliwie pyta: »Kto tam?«. »Jestem biskup Tadeusz Pieronek i przyszedłem do nieba«. »Biskupów tu nie przyjmujemy«. Trudno, obracam się na pięcie i odchodzę. Ale za chwilę brama lekko się uchyla, św. Piotr wystawia głowę i mówi: »Zaraz, zaraz - jak?«. »Biskup Tadeusz Pieronek«. »A, Pieronek... Właź! Jaki tam z ciebie biskup«".

Złośliwcy od razu ogłoszą jedynie słuszną interpretację. Wiadomo: kapłan polskojęzyczny, zaprzedany zdrajcom ojczyzny, nawet nie ma diecezji. Ale jest i inna...