Uwertura - utrzymana w minorowej tonacji, niemrawo taneczna. Trevor Pinnock prowadzi ją z godnością, majestatycznie, ciężko, lekko ją ożywiając w drugiej części. Linie fugi łagodnie przeplata, a sekwencję współbrzmień przerywa z nieśmiałością. Inaczej wstępne dźwięki "Belshazzara" Haendla widzi René Jacobs. Początek szatkuje, tnie na zadziorne motywy czołowe oraz nienaturalnie przetrzymywane akordy, kładzione miękko, ale w brzmieniu intensywne. Później pędzi na złamanie karku, z Haendlowskiej polifonii czyniąc teren emocjonalnych konfliktów, których bynajmniej nie wieńczą nonszalancko zrywane kadencje...

Różnica kolosalna, bo zasadzona na pryncypiach. Jacobs wszak inspirację czerpie z tekstu. Dlatego jego interpretacja Haendlowskiego oratorium na deskach berlińskiej Staatsoper była jawnie literacka, a na muzycznej dramaturgii cieniem położyły się retoryczne...