Niektórzy uważają to zdanie za filozoficzne epitafium Heideggera. Biorąc pod uwagę kontrowersyjne wybory życiowe autora, jest to wyznanie niezwykłe. Napotykamy tu dramat nieradzenia sobie z bilansem własnego życia zamkniętego epoką nasyconą barbarzyństwem. Upadły, miejmy nadzieję - bezpowrotnie, systemy roszczące sobie prawo do zbawienia świata, a jeśli nie świata, to przynajmniej jednego narodu. Przeminął czas wielkich narracji filozoficznych, zwartych systemów teologicznych. Ludzkość przechodzi przez kryzys, nie tylko finansowy, ale i duchowy. Gdzie znaleźć jakiś punkt zaczepienia, aby samemu nie upaść? Pogańsko-chrześcijańska wypowiedź tragicznego Heideggera jest w gruncie rzeczy nieuświadomionym uchwyceniem istoty spraw ostatecznych. Tą istotą jest stan gotowości. Czuwania.

Gdy w pierwszą niedzielę Adwentu czytamy najkrótszą przypowieść Jezusa "O ...