Pisarz widać podzielał opinię swoich współczesnych, że Górale są etnicznie najczystszymi Polakami. W swojej gwarze i kulturze przechowali coś w rodzaju prapolskości w stanie nienaruszonym. To, że przynajmniej częściowo są potomkami wędrownych pasterzy z Bałkanów, z Karpat rumuńskich, nikomu nie przeszkadzało. Niewykluczone, że ta wiedza była wówczas szerszemu ogółowi niedostępna. O samych Góralach nawet nie wspominając. Wprawdzie te wszystkie „kierdle”, „żentyce”, „puciory” i „redyki” pochodziły raczej z rumuńskiego czy może nawet wołoskiego, ale nikt o tym głośno nie wspominał. Spróbujcie zresztą powiedzieć Góralowi, że jest Rumunem...
Sami Górale – plemię przecież wysoce przedsiębiorcze i nie w ciemię bite – natychmiast odpowiedzieli na owo mitologiczne zapotrzebowanie. Stali się w dwójnasób góralscy, arcypolscy, i dodając sobie malowniczości, by jak najlepiej wypaść w oczach...