Wielu czyni w tym kierunku większe czy mniejsze wysiłki z nadzieją, że na końcu będą mogli powiedzieć: "Udało mi się, wyzbyłem się grzechów, moich słabości. Niech teraz Bóg, Kościół (w domyśle: ksiądz) i ludzie widzą, że jestem coś wart, godny szacunku, że zasługuję na akceptację i miłość. Często słyszymy: Gdy nawróciłem SIĘ...". Tak jakby nawrócenie było efektem moich sił, pracy nad sobą, woluntarystycznego postanowienia, a w dodatku jakby oznaczało jakieś wydarzenie jednorazowe.

Mniemanie, że nawrócenie leży w zasięgu możliwości człowieka, jest potężnie rozpowszechnionym poglądem, który rodzi głęboko zakorzeniony a jaskrawo widoczny moralizm. Nie ma on nic wspólnego z chrześcijaństwem - jest produktem niezgody na zło i odrzuconego przez Kościół pelagiańskiego sposobu myślenia o Bogu, Jego obecności w świecie, a zwłaszcza o człowieku. Ta pokusa rozumu,...