Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Wydawałoby się, że odczytanie treści tego zdania nie powinno nastręczać trudności. Mężczyzna może porzucić żonę, gdy ta dopuszcza się cudzołóstwa albo gdy się prostytuuje (czyli dopuszcza się nierządu, zdrady). I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie inne teksty biblijne, z którymi powyższa wypowiedź Jezusa stoi w sprzeczności.
Oczywiście nie pierwszy to przypadek i nie ostatni. W Biblii takich czy innych sprzeczności mamy sporo. Na przykład, proszę spróbować ułożyć chronologicznie tak ważne wydarzenia jak Ostatnia Wieczerza, aresztowanie Jezusa, proces i wreszcie egzekucja, a nawet powstanie z martwych. Jest to trudne. Przymykanie oczu i przemilczanie różnic nie przybliży nas do prawdy, gdyż różnice te wcale nie muszą nas martwić ani tym bardziej gorszyć. Przeciwnie, stwarzają szansę na pełniejsze odczytanie Bożego zamysłu.
Chrześcijanie różnie sobie radzą z interpretacją omawianego tekstu. Prawosławni, przyjmując absolutny zakaz rozwodów, słowa Jezusa postrzegają jako możliwość zaradzenia skutkom nieszczęścia, jakim jest rozpad małżeństwa. Podobnie myślą ewangelicy. Nie podważają przy tym wagi i świętości związku małżeńskiego, a więc szczególnego odniesienia do Boga. Równocześnie, dzięki temu wyjątkowi, który w tym przypadku naprawdę potwierdza regułę, unikają nakładania na wierzących „ciężarów nie do uniesienia”.
Być może dzieje się tak dlatego, że starsi tych Kościołów dotykają ciężarów życia małżeńskiego i rodzinnego nie tylko palcem, ale duszą i ciałem. Kiedy więc i nam, żyjącym w celibacie, przychodzi mówić o kryzysie małżeństwa i zastanawiać nad celem małżeństwa, warto pamiętać, że – jak dowiadujemy się ze strony www.cerkiew.pl – głównym celem małżeństwa jest wspólne dążenie małżonków do Królestwa Bożego, do zbawienia. Wskazuje na to już sama cerkiewnosłowiańska nazwa sakramentu małżeństwa – „wienczanije”, czyli „koronowanie”. Korony i obrączki to symbol Królestwa Bożego, zaś trzykrotna procesja – początek wspólnej drogi.
W styczniu obchodzimy Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Odprawiamy wiele wspólnych nabożeństw. Biskup Rzymu Franciszek mówi jednak, że trzeba czegoś więcej. Przychodzi czas, by to, co nas różni, w jeszcze większym stopniu stało się wspólnym bogactwem. „Odnosząc [się] do problemu Komunii dla osób będących w ponownym związku [papież zauważa:] ponieważ rozwiedzeni mogą przyjmować Komunię, tu nie ma problemu, ale kiedy są w ponownym związku – nie mogą. Uważam, że niezbędne jest spojrzenie na [ten] problem w całościowym kontekście duszpasterstwa małżeństw. I dlatego właśnie jest to problem. Ponadto – nawiasem mówiąc – inna jest praktyka prawosławnych. Oni idą za – jak to nazywają – teologią ekonomii, i dają drugą szansę, zezwalają na to. Uważam jednak, że ten problem – zamykam nawias – powinno się przestudiować w ramach duszpasterstwa małżeństw”.
Mówiąc również nawiasem: czy nasze katolickie stwierdzanie nieważności małżeństwa, rzeczywiście aż tak bardzo odbiega od prawosławnego podejścia do teologii małżeństwa – skoro skutek i w jednym, i w drugim przypadku jest taki sam? Może więc powiedzenie: „żyjemy w szczęśliwych czasach” wcale nie jest na wyrost, ale w sam raz na naszą miarę? Dowód? Papieski tweet: „Módlmy się o jedność chrześcijan. Wiele jest bardzo cennych rzeczy, które nas jednoczą!”.
