Oba spory rozgrywają się na linii, która od wieków dzieli Europę na strefy odmiennych alkoholowych gustów i wpływów: wódczaną Północ i winne Południe. To jednak zbyt łatwe uogólnienie, ponieważ wino od wieków produkuje się także na Północy, wódkę - także na Południu. Sęk w tym, że z racji niekorzystnego klimatu, w północnej Europie królują wytwarzane na bazie innych niż winogrona owoców alkohole winopodobne, produkty winnic bywają zaś niezgodnie z zasadami sztuki dosładzane. Kraje Południa wytwarzają z kolei wódkę, nie, jak przystało, ze zbóż i ziemniaków, lecz z bardziej typowych dla ich klimatu produktów, takich jak odpady z winogron i banany. Dlatego po stronie wielowiekowej zbożowo-ziemniaczanej definicji wódki opowiadały się w Unii najmocniej Polska, Litwa, Łotwa, Estonia, Finlandia, Szwecja i Dania, przegrywając ostatecznie z mocną opozycją krajów winnych (Hiszpania,...