Wielkoduszność

Oto i on:

I eat my peas with honey,

I've done it all my life.

It makes the peas taste funny,

But it keeps them on my knife.*

[w tłumaczeniu dosłownym:

Jadam groszek z miodem,

Robię tak przez całe życie.

Groszek smakuje wtedy dziwnie,

Lecz trzyma się noża.]

Zanim skończyliśmy jeść obiad, Stanisław ułożył co najmniej siedemnaście wariacji tego wierszyka po polsku (z wydatną pomocą, muszę przyznać, swego syna Michała). To zdarzenie typowe dla naszej trwającej już ponad dwadzieścia lat znajomości (w pewnym wieku człowiek uczy się, że lat nie warto liczyć zbyt dokładnie). Stanisław przebija mnie prawie we wszystkim.

Od dzieciństwa znałam poezję Ogdena Nasha - to inny ulubiony poeta mojej rodziny - i lubię łudzić się, że to ja zapoznałam z nim Stanisława, choć nie jestem pewna, czy tak było naprawdę. Teraz oczywiście on zna Nasha nieskończenie lepiej niż ja; przełożył na polski znaczne fragmenty jego twórczości.

Kiedyś na plaży, w chybionej próbie dotrzymania kroku Stanisławowi, próbowałam układać żartobliwe czterowiersze. Nigdy już tego nie zrobię.

Uważałam też, że "Dni wina i róż" to jedynie tytuł filmu z Jackiem Lemmonem. Ale Stanisław przypomniał, że ów tytuł zaczerpnięto z wiersza pewnego mało znanego angielskiego pisarza z drugiej połowy XIX wieku, którego nazwiska znów zapomniałam.

Owszem, poprawiłam go w kwestii autorstwa kilku piosenek Beatlesów - Stanisławie, Ringo napisał jedną, inne tylko śpiewał, naprawdę. I choć początkowo nie zgadzał się ze mną co do wielkości Elizabeth Bishop, później podzielił moją ocenę.

W sumie - to objaw mojej wielkoduszności - nie mam mu tego wszystkiego za złe. Au contraire: mam nadzieję, że nadal będzie ode mnie lepszy niemal we wszystkim przez następne sześćdziesiąt lat.

Przeł. Mateusz Flak

* Ten wierszyk powinien zostać w wersji angielskojęzycznej lub po angielsku i z tłumaczeniem dosłownym, ponieważ tylko Stanisław wie, jak powinien wyglądać jego polski przekład - przypis CC.