Droga odbija od asfaltu jeszcze przed tablicą „Kiersztanowo”. Potem biegnie pośród pól i pastwisk, po lewej mijając schowane za szpalerem niskich drzew gospodarstwo. Do Lefevre’ów trzeba iść jeszcze kilkadziesiąt metrów i skręcić w prawo. Owce widać z daleka, więc zakrętu nie da się pomylić. Gdyby zacząć je liczyć, wyszłoby około sześćdziesięciu, ale rozleniwione życiem w mieście oko gubi się już w drugiej dwudziestce. Gospodarstwo nie ma bramy, a obejście nosi ślady intensywnego życia: rower gotowy do jazdy, siano usypujące się ze stodoły, kury plączące się pod nogami. Widać wystarczą trzy lata życia na wsi, by wyglądało, jakby się tu było od zawsze.

– To był 8 lipca 2014 r. Pusty dom w stanie surowym. Za łazienkę służył prysznic, który przenosiliśmy z miejsca na miejsce – mówi Magda Lefevre, warszawianka, którą życie rzuciło najpierw do Francji, a potem tu, siedem kilometrów...