Okazało się jednak, że reżyser wpisał przedstawienie w promowaną na warszawskich deskach wizję teatru koturnowego, obliczonego na tani zachwyt publiczności, widowiskowego, ale pozbawionego autentyzmu.

Historię tragicznej miłości Łucji Ashton, która choć zakochana z wzajemnością w Edgarze Ravenswood, zmuszona zostaje do zaślubin z Lordem Arturem Bucklawem, Znaniecki umieścił w średniowiecznej Szkocji. Tyle tylko że filtrując historyczne realia przez XIX-wieczne o nich wyobrażenie Waltera Scotta, reżyser zgrzeszył scenograficznym kiczem. Była więc horda psów gotowych na polowanie w prologu i cepeliada wojskowego rynsztunku weselnych gości w akcie I. Dość osobliwie wyglądały quasi-Escherowskie zabawy przestrzenią. Nie ma wątpliwości, że sugerujące zachwiane postrzeganie świata przez oszalałą Łucję manipulacje perspektywą (akrobaci chodzący po pionowej ścianie...