W pierwszych latach II wojny światowej jest szefem placówki wywiadu w Kownie, a potem w Rydze. Organizuje ucieczki Polaków i Żydów na Zachód (przez kraje bałtyckie i Szwecję). W 1941 r. trafia do Sztokholmu. Podając się za obywatela Mandżurii (było to wtedy państwo kontrolowane przez Japonię) Petera Iwanowa, "białego" Rosjanina, zdobywa zaufanie środowiska tutejszych Japończyków - Sztokholm jest głównym ośrodkiem japońskiego wywiadu w Europie (nową tożsamość uzyskał prawdopodobnie przy pomocy japońskiego konsula Sugihary z Kowna, współpracującego z Polakami).

Przyjęty do pracy w ambasadzie Japonii w charakterze sekretarza, zdobywa zaufanie gen. Onodery, szefa japońskiego wywiadu. Dzięki niemu alianci otrzymują informacje o niemiecko-japońskiej współpracy; ma też wgląd w dane pozyskane przez Japończyków. Może podróżować po okupowanej Europie, m.in. do Berlina; organizuje sieć wywiadowczą, obejmującą kraje bałtyckie i Niemcy - jedną z najbardziej efektywnych siatek wywiadu (podczas jednej z podróży, w towarzystwie kuriera z Tokio, przewozi samolotem z Berlina do Sztokholmu - prócz kolejnych informacji - sztandar, wyszyty w okupowanym Wilnie dla polskich lotników, z napisem "Miłość żąda ofiary"; ze Szwecji trafi on do Anglii).

W 1944 r. opuszcza Sztokholm. Trafia do służby liniowej: walczy we Włoszech, w szeregach II Korpusu. Wojnę kończy w stopniu pułkownika. Za pracę wywiadowczą otrzymuje Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari. Po wojnie żyje w Kanadzie, zakłada Stowarzyszenie "Prometeuszy", którego celem jest zjednoczenie narodów Europy Środkowej.

Umiera w 1991 r. Pochowany na cmentarzu National Field of Honour w Pointe Claire. Na portalu ogrodywspomnien.pl dostępne są jego zdjęcia i wspomnienia rodziny.