Majdanek, rok 1968. Piękne słoneczne lato. Osiemnastolatek z Niemiec wschodnich niedawno zdał maturę i pierwszy raz jest w Polsce. Widzi dawne komory gazowe. Ma poczucie, że czas stoi tutaj w miejscu.

Z pastorem Erichem Bussem siedzimy na rynku w Bytomiu Odrzańskim, dawnym Beuthen an der Oder. To miasteczko niedaleko Zielonej Góry. Też świeci słońce. Erich mruży oczy, jak wtedy na Majdanku.

– Przyjechałem wtedy do Lublina w niedzielę wczesnym rankiem – wspomina. – Miałem adres pewnej pani. Zapukałem. Przeprosiła, że jest jeszcze śpiąca, bo była na urodzinach. Poszliśmy potem na Majdanek, pokazała mi teren. W komorze gazowej widziałem w betonie te ślady po palcach. Ci ludzie tak mocno opierali się o nią, bo chcieli się czegoś chwycić, gdy umierali. To wywarło na mnie wielkie wrażenie: że umierający ludzie są w stanie zostawić ślady w betonie. Wtedy wyobraziłem sobie ich...