Starsi od Świata

To pogańskie podejście do życia warte jest uwagi, zwłaszcza gdy nieludzkie zachowania chcemy nazywać pogańskimi. Zbyt wiele zawdzięczamy poganom, by tak ich oczerniać. I tak, za niektórymi teologami i kaznodziejami, mówimy z jednej strony, iż wszyscy jesteśmy ukształtowani według boskiego modelu; z drugiej strony – owo boskie pochodzenie rezerwujemy wyłącznie dla siebie. Warto w tej sprawie posłuchać papieża Franciszka i dać sobie spokój z takim myśleniem. Przecież wcielenie Syna Bożego dotyczy Jezusa z Nazaretu, ale też wszystkich ludzi, całego stworzenia. Dlatego dziw bierze, gdy się czyta takie oto teksty: „»Raj jest otwarty dla całego bożego stworzenia«, powiedział ostatnio papież Franciszek. Słowa te skierował do małego chłopca, któremu zdechł ukochany pies. Wypowiedź ta robi furorę, gdyż kłóci się z dotychczasową doktryną Kościoła, który twierdzi, że zwierzęta nie mają duszy”.

Pomińmy już fakt, iż słów tych prawdopodobnie Franciszek jednak nie wypowiedział (prasa błędnie przypisała mu jedną z wypowiedzi Pawła VI) – i skupmy się na samej treści powyższego cytatu. Po pierwsze, z doktryną Kościoła sprawa, na szczęście, nie jest tak prosta, jak się czasem wydaje. Wbrew zaklęciom tych, którzy chcieliby mieć Kościół twardszy od granitu, jest on wciąż żywym organizmem, nieustannie się zmieniającym. Zapewnia mu to właśnie jego doktryna – jako że dogmaty nie spadły gotowe z sufitu, lecz powstawały i rozwijały się stopniowo. Może jeszcze gdzieś tam w seminariach uczy się, że rośliny mają duszę wegetatywną, zwierzęta zwierzęcą a tylko człowiek – ludzką, rozumną i nieśmiertelną. Tymczasem Paweł Apostoł mówi: „Całe bowiem stworzenie z wielką tęsknotą wyczekuje objawienia się synów Boga. (...) Ma ono jednak nadzieję, że doczeka się uwolnienia z niewoli powodującej zagładę i otrzyma wolność, która darzy chwałą, jaką cieszą się dzieci Boga. Wszak wiemy, że całe stworzenie cierpi straszne udręki aż do tej pory. Zresztą nie tylko ono, ale i my, którzy posiadamy Ducha dającego gwarancję przyszłej chwały, cierpimy, wyczekując pełnego synostwa – odkupienia naszego ciała”.

A zatem to nie dusza nieśmiertelna, wynalazek Greków, daje nam wieczne życie, ale Bóg. Ten sam, który dał istnienie wszystkiemu, co jest. Tenże sam Paweł Apostoł w Liście do Efezjan mówi jeszcze, że „Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa (...) w Nim wybrał nas przed stworzeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani w Jego obecności”. Skoro tak, to znaczy, że jako chrześcijanie mamy swoją miarę czasu i jest to Boża miara – wieczność, która się wciąż staje. Czasu istnienia czegokolwiek i kogokolwiek – być może nie jesteśmy jedyni we Wszechświecie – nie można wymierzyć zegarem i kalendarzem.

Skoro Bóg się zmaterializował, stał się ciałem, stworzeniem, człowiekiem, to znaczy, że nie tylko doczesność pragnie wieczności, ale i wieczność do szczęścia potrzebuje doczesności: „Niech się cieszy niebo i ziemia raduje”. Oto tajemnica Narodzenia Pańskiego – wspólny mianownik nieba i ziemi.