Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Podczas poniedziałkowej konferencji prasowej premier i szef MSWiA usiłowali przekonać, że chodzi o coś innego niż uniemożliwienie pracy dziennikarzom relacjonującym kryzys migracyjny. W pierwszych dziewiętnastu dniach września służby zanotowały ponad 4 tys. prób nielegalnego przekroczenia granicy (liczba ta obejmuje także osoby, które cały czas znajdowały się po stronie białoruskiej); Mińsk uruchamia loty międzynarodowe do przygranicznego Grodna oraz znosi wizy m.in. dla obywateli Jordanii i Pakistanu, państw, które w topornym, odczłowieczającym języku używanym przez ministra Kamińskiego są „rezerwuarami uchodźców”. To, zdaniem władz, wystarczające argumenty na rzecz stanu wyjątkowego. Nad granicę trafi więc teraz pięciuset dodatkowych żołnierzy – i ani jeden dziennikarz.
W 32-letniej historii demokratycznej Polski nie było innego momentu, gdy państwo, mocą swoich instytucji i służb, decydowało o wymazaniu ludzi. Bo w praktyce właśnie wymazywaniem ludzi i ich historii jest otoczenie pogranicza kordonem oraz urwanie relacji pokazujących rzeczywistość migrantów – tę nieco poznaną, jak w przypadku grupy Afgańczyków spod Usnarza Górnego, lub tę, której możemy nie poznać nigdy. Za kurtyną stanu wyjątkowego rozgrywają się tragedie, a obóz rządzący – który kiedyś graniem lękiem i nienawiścią wobec uchodźców i migrantów zdobywał popularność – ma mizerną legitymację do decydowania, co powinno, a co nie, być nam znad granicy pokazywane. Śmierć trzech osób, które prawdopodobnie z powodu hipotermii zmarły już na terytorium Polski, to smutny prognostyk na kolejne, zimne dni.
Władza zapewnia, że Straż Graniczna i inne służby udzielają potrzebującym wszelkiej pomocy. Chcielibyśmy to zobaczyć.
