Z początku w parku było pusto, ale po chwili na głównej alei zobaczyłem kogoś, kto szedł w moją stronę z naprzeciwka. Spotkania z ludźmi, którzy o wschodzie słońca wychodzą z domu, najwyraźniej nie po to jednak, aby iść do pracy, kupić coś do jedzenia czy do picia albo wyprowadzić psa, interesują mnie w szczególny sposób; z ludźmi takimi czuję osobliwą więź.

Starsza kobieta, którą minąłem w parku, musiała mieć dobrze po siedemdziesiątce. Drobna, krucha, w brązowej kurtce i w berecie, spod którego wysuwały się siwe włosy, spojrzała na mnie z nadzwyczajną życzliwością i przez chwilę martwiło mnie, czy potrafiłem odpowiedzieć jej podobnie. Kobieta miała na nogach męskie zamszowe buciki. Pomyślałem, że chyba lubi dalekie spacery, ale na szczęście nie jest w typie owej “wiecznej harcerki", tak irytującej swą jednoznacznością.

Obszedłem park i...