Słowa “urząd" i “szacunek" wyjątkowo silnie zadomowiły się w naszym dyskursie politycznym. Nie dziwi uwaga, jaką przywiązuje się do “urzędu", ten bowiem był zawsze przedmiotem mrocznego pożądania polityków znajdujących się w stanie nieustannej gotowości do “objęcia" i “piastowania", a erotyczno-macierzyńska wymowa tych wyrazów nie powinna ujść niepostrzeżona. Wskazuje ona bowiem, iż publiczna deklaracja o tym, że urząd pełni się dla dobra wspólnego, w istocie jest zasłoną dymną dla najbardziej egocentrycznych tendencji zapewniających indywidualne przyjemności, których efektami można się cieszyć co najwyżej w wąskim gronie partyjnej “rodziny". Urząd przestał w większości przypadków mieć cokolwiek wspólnego z dobrem wspólnym: wszyscy udzieliliśmy przyzwolenia na ten stan rzeczy.

Prezydent się chwieje

Tak powszechne pojawienie...