Sądziłem zrazu - i przypuszczenie to usposabiało mnie do lektury jak najgorzej - że Foer “poszedł na eksperyment", chcąc za pomocą środków quasi-literackich oddać rytm pracy chorego serca. Pomyliłem się, na szczęście. Wprawdzie w opowiadaniu roi się od wymyślonych przez autora znaków przestankowych (“łańcuch dołków", “dwukropek odwracalny", “nawias trzeba-było" i inne dziwolągi), jednak nie naśladują one elektrokardiogramu. Problem dręczący pisarza to nie choroba serca, tylko rozmowy o tej chorobie (i przeczuciu śmierci) oraz w ogóle rozmowy na tak zwane trudne tematy.

Bohater opowiadania Foera uświadamia sobie, że dla jego rodziny “nieobecność języka" - wszystko to, co się przemilcza - jest o wiele ważniejsze niż to, o czym się mówi. W rozmowach z babką (o jej życiu w Europie podczas wojny - jako jedyna z rodzeństwa przetrwała Holokaust), z matką (o jej...