Dzień był prawdziwie wiosenny. Jednak „wagony były w opłakanym stanie: powyrywane deski z różnych części wagonów, moc uszkodzeń. Na dachach leżeli uzbrojeni po zęby ukraińscy strażnicy z karabinami gotowymi do strzału. Zdawało się, że w drodze stoczono z uwięzionymi Żydami gwałtowną bitwę” - pisał po latach we wspomnieniach zatytułowanych „Bunt w Treblince”. Transport w takim stanie przyjechał na rampę po raz pierwszy.

Jeden z przybyłych zdołał ukryć w marynarce granat. Odbezpieczył go i rzucił w tłum. Wybuch zranił trzech więźniów i kilku nowo przybyłych. Pozostali po raz pierwszy zobaczyli na twarzach Niemców strach. „Powstanie żydowskie zagrzało nas, wlało w nasze żyły nową moc i nowe decyzje.Okrzepliśmy, chcieliśmy również działać, nie dawać prowadzić się na śmierć. (...). Coraz bardziej krystalizował się i dojrzewał plan rozbicia Treblinki. Gremialnego porwania się z...