Czy to jest zdanie jeszcze zrozumiałe w naszym świecie? W świecie, w którym „brak Boga nie jest już dłużej odczuwany jako brak”? W którym nie odczuwamy nawet śladu pamięci o tym, że On istnieje? Wystarcza nam życie na poziomie tego, co ludzka natura daje nam tu i teraz. To nam odpowiada, wyznacza nasze aspiracje, jest wytłumaczeniem decyzji i czynów.

Czy Jezus nie ma racji? Czy wystarczy nam życie na poziomie „ciała”? Czy jest ono naprawdę satysfakcjonujące? Czy odpowiada naszym aspiracjom i godności? Czy nie jest czasami upokarzające?

Wiemy, jakie uczynki rodzą się z ciała: nierząd, nieczystość, wyuzdanie, uprawianie bałwochwalstwa, czary, nienawiść, spór, zawiść, wzburzenie, pogoń za zaszczytami, niezgoda, rozłamy, zazdrość, pijaństwo, hulanki i tym podobne... Owocami zaś Ducha są: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie...