Nigdy nie uważałem polonistycznej dydaktyki za swą mocną stronę; od kilkunastu lat już nie mam zajęć uniwersyteckich, nie mam więc kontaktu z dzisiejszą młodzieżą. Może więc nie powinienem wtrącać się do "Tygodnikowej" dyskusji o polonistyce. Ale poglądy wyrażone przez prof. Michała Pawła Markowskiego w artykule "Raport z oblężonego miasta" ("TP" nr 32) są na tyle generalne i radykalne, że mimo wymienionych na początku handicapów i narażając się na zakwalifikowanie do "umysłów osaczonych i zalęknionych" - chciałbym się do tych poglądów ustosunkować.

Wywód swój rozpoczyna Markowski od bezlitosnego ataku na erudycyjno-historyczny model polonistyki i od apologii interpretacji, podkreślając przy tym antagonistyczny charakter tych dwóch podejść do literatury. W pierwszej chwili tak jaskrawe skontrastowanie budzi nasze zdziwienie; przecież każdą monografię czy...