Prokuratura Generalna właśnie się przeprowadza. W dawnym budynku SGGW przy ul. Rakowieckiej w Warszawie gołym okiem widać chaos. Wejście główne. Na recepcji podaję swoją legitymację dziennikarską. – Co to jest? – pyta miła pani z okienka. Mam czekać na rzecznika prokuratury, zejdzie osobiście. Czekam. Pięć minut, dziesięć, piętnaście. – Czy ktoś po pana zejdzie? – pyta zaniepokojony wartownik. Upewniam się u miłej pani z okienka, że mam czekać. Ale, wiedziony intuicją, sięgam po komórkę. – Dzień dobry, chciałem tylko przypomnieć się, że jestem – mówię do rzecznika, prokuratora Mateusza Martyniuka. – Ja też na pana czekam – odpowiada zdziwiony. Okazuje się, że rzecznik urzęduje w innym skrzydle budynku. Wartownik podpowiada: nie ma połączenia, musi pan pójść naokoło, wejście D. Niestety to nie było to wejście. Dochodzenie trwa. Po 25 minutach udaje się w końcu namierzyć gabinet. Na...