Miłosz bardzo nie lubił skrajnej prawicy. “Dusza polska - pisał do Marka Skwarnickiego - niezmiennie obraca się ku prawicy, jakby miała wbudowaną igłę magnetyczną, wskazującą ten kierunek... Doświadczenia tego stulecia - a przede wszystkim myślę o okresie międzywojennym - wystarczą, żeby przekonać, że kultura polska jałowieje, jeżeli zwycięża w niej prawicowe myślenie. Kto więc sądzi, że krocząc na prawo służy Narodowi przez wielkie N, ten wybiera drogę prowadzącą do jego paraliżu. Niech Pan przejrzy w myśli periodyki i książki prawicowe z lat 1918-1939. Nic. Zero".

Po Noblu zasadniczą jego dewizą było: nie stać się za żadną cenę świątkiem narodowym, jeszcze jednym wieszczem. “Dostaję - pisał do Giedroycia - setki listów z Polski... i czuję, że włosy stają mi na głowie". Wśród listów od młodzieży była na przykład prośba o pozwolenie nazwania drużyny...