“Człowiek przesłaniał mi zawsze pisarza - notował po śmierci Bobkowskiego Józef Czapski - bo też Andrzej nie był »czystym pisarzem«, nie lubił »czystych intelektualistów«... sama walka o byt, o niezależność, czy wprost leżenie na trawie, pływanie - to było dla niego równie ważne, jak pisanie. (...) Andrzej Bobkowski nie tylko że nie bał się posądzenia o takie czy inne »przestępstwo« (zły Polak, żaden lewicowiec, zły katolik, czy właśnie, że katolik), nawet lubił wszystkich prowokować, jakby zwady szukał. Ale ten gwałtownik był zawsze podszyty humorem, gotów każdej chwili przeciwnika zaprosić na wódkę, martini czy jakiś mocny trunek gwatemalski, by starcie przyjaźnie zapić. Ani śladu celinowskiej goryczy, przy tym pisał bez lusterka, bez »chytrej« dialektyki, nienawidził jej, i nieraz niemądrze nienawidził, angażując się zawsze w każdym słowie i bez reszty".