Pewnie każdy słowa te rozumiał po swojemu. Politycy chcieliby iść do przodu, duchowni przebaczać, a wśród zwykłych ludzi przeważała pamięć krzywd. Na szczęście nie na tyle, by mieszkańcy Pawłokomy opierali się otwarciu greckokatolickiego cmentarza, a środowiska ukraińskie nie czuły satysfakcji z ceremonii. - Gdyby ta ziemia, co skłamać nie może, przemówiła... Ona spływała krwią Ukraińców. Ale o tym trzeba zapomnieć. Przyjechałam się pojednać, choć pamiętać będę. Ale to będzie moje pamiętanie, takie po cichu, w sercu - mówiła nam Zofia Ziejło, starsza Ukrainka z Przemyśla.

Trudno się jej dziwić, tak jak trudno dziwić się mieszanym uczuciom dzisiejszych mieszkańców Pawłokomy, których wioska nagle stała się znana na całą Polskę jako miejsce okrutnej zbrodni.

Od lat wieś miała za złe Dionizemu Radoniowi, że przysparza jej złej sławy. 3 marca 1945...