Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Sceptyk odniósłby się krytycznie do ich trosk, zwracając uwagę, że w obliczu dramatu krzyżowej śmierci ani wonne olejki, ani grobowy kamień nie mogą być najważniejsze. Znacznie ważniejsza wydawała się farsa procesu, ciężar krzyża, zdrada Judasza. Można było poświęcić im całą uwagę do tego stopnia, że nawet poranny wschód słońca zostałby niezauważony lub uznany za epizod interesujący jedynie poetów.
W natłoku zdarzeń można tak ustawić proporcje wierności i bólu, że będziemy dostrzegać przede wszystkim to, co bolesne. Naszą uwagę przyciągnie wtedy to wszystko, co odchodzi daleko od wymarzonego wcześniej scenariusza. Tymczasem Boży scenariusz wielkich przemian piszą często niezauważone osoby z marginesów historii. Piszą swoim zatroskaniem o piękno, którego symbolem pozostaje zapach wonnego olejku; piszą niepokojem o ciężkie kamienie umieszczane przez życie na ich drodze.
Żyć tajemnicą wielkanocnego poranka to umieć nie absolutyzować tego, co boli. Mimo bólu zachować świadomość, że nawet bagatelizowane kosmetyki mogą wyrażać wierną pamięć silniejszą niż śmierć. Trzeba umieć patrzeć, aby w spojrzeniu zdominowanym przez łzy nie pomylić ogrodnika ze Zmartwychwstałym Zbawcą. Trzeba ufać, by ocalić wrażliwość Bożego poety w pejzażu spowitym przez smutek.
