Już miałem się oburzyć, gdy coś mnie tknęło (Ktoś mnie dotknął?) i spytałem spokojnie: „Co przez to rozumiesz?”. Pytanie stało się początkiem głębokiej i trudnej rozmowy. Okazało się, że za krzykiem chłopca stało autentyczne, dramatyczne doświadczenie: z jednej strony piękna świata stworzonego przez Boga, z drugiej – cierpienia bliskiej mu osoby. Nie potrafił pogodzić w sobie tego, że Bóg obdarza dobrem, ale i pozwala na zło – uznał, że Stwórca ma rozszczepiony umysł. Okazało się, że pod skorupą cynizmu i agresji kryje się serce o wrażliwości daleko przekraczającej moją.
Nie potrafiłem odpowiedzieć na jego pytania. Ale sam fakt, że mógł o swoich odczuciach i przemyśleniach porozmawiać (pierwszy raz w życiu!), że dowiedział się, iż ludzie od wieków zmagają się z podobnym problemem, że może Bogu wykrzyczeć swój ból i że nawet w Biblii zapisano takie krzyczące, zbuntowane modlitwy...