Politycy na Starym Kontynencie cierpią na eurosklerozę. Dawno zapomnieli już, że u źródeł państwa opiekuńczego leżało założenie, iż wsparcie finansowe dla jednostek ma prowadzić do lepszej realizacji ich wolności i pełniejszego obywatelstwa” – taką diagnozę postawili niedawno dwaj eksperci, Jørgen Goul Andersen i Knut Halvorsen, w książce poświęconej historii europejskiego państwa opiekuńczego.

Także w debacie medialnej na temat państwa opiekuńczego pojawia się coraz więcej głosów zaiste kasandrycznych. Bodaj najlepszym przykładem jest wypowiedź Michaela Huethera, dyrektora Instytutu Niemieckiej Gospodarki w Kolonii, który stwierdza krótko: „Państwo opiekuńcze przeszło do historii”.

Czy rzeczywiście? Czy wielopłaszczyznowy kryzys w Europie – finansowy, polityczny i kryzys strefy euro – może przewrócić ten jeden z filarów europejskiego porządku społecznego ostatnich...