Zulema Durán” – zapisuje na karteczce dozorca La Casa del Teatro, domu dla emerytowanych artystów, który znajduje się przy alei Santa Fe 1243, w samym centrum Buenos Aires. To z Zulemą mam rozmawiać zaraz po Nowym Roku. Jest grudzień 2019 r.

Na kilka dni przed wywiadem pokazuję karteczkę znajomym.

– Zulema Durán? Jak ci powiedzieli, że kim jest ta Zulema? – odpowiadają pytaniem. Dopiero Nieves Dacoba, która należy do osób znających wszystkie hasła w krzyżówkach, twierdzi, że kojarzy Zulemę. Prawdopodobnie z telewizji.

Zulema Durán chętnie udziela wywiadów. Wszystkim mówi to samo. Ma już nawet przygotowaną formułkę. Zupełnie, jakby odczytywała swój życiorys. Zanim jeszcze padnie pierwsze pytanie, przerywa mi w pół słowa i mówi: – Nie kłopocz się, wszystko ci skrócę.

– Jestem pracownicą tanga. Od pięćdziesięciu lat w zawodzie. Śpiewałam prawie dwanaście lat...