Czas Wielkiego Postu ma nam pomagać w powrocie do Boga, do serca chrześcijaństwa, także przez sięganie do jego źródeł. Jesteśmy bowiem bardzo podatni na zbaczanie z tej ścieżki, na której Bóg chce się z nami spotykać. Historia, zarówno osobista, jak i zbiorowa, jest właśnie tą przestrzenią spotkania, jednakże ludzka mentalność i jej sposób rozumienia wydarzeń dość radykalnie nam w tym przeszkadza. Trzeba więc świadomej i umotywowanej decyzji, by chcieć wrócić na drogę właściwą i móc zacząć spoglądać na życie oczami choć trochę "niebieskimi".

Mówiąc najkrócej, trzeba wychodzić z własnej alienacji, z życia w nierzeczywistości, jakby we mgle, by wziąć swe życie w garść, spojrzeć na nie odważnie, nie bojąc się, że ogląd ten wypadnie źle, a raczej tragicznie. Fakt pierwszy to ten, że żyję, by umrzeć. Fakt drugi: a jednak żyję, jakbym miał nie umrzeć; umierają...