To brat Eliasz, wikariusz generalny zakonu przekonał ciężko chorego Franciszka z Asyżu, żeby nadał swej śmierci taki kształt, by zapisała się w świadomości ludzi jako coś niezwykłego, tak jak jego życie i postępowanie. I rzeczywiście, żaden święty nie "zainscenizował" swej śmierci tak bogato religijnie i tak wyraziście poetycko jak Franciszek.

W ostatnich dniach września 1226 r. - czując zbliżającą się śmierć - polecił, by zabrano go z pałacu biskupiego, gdzie się chwilowo zatrzymał po podróży do Sieny, i by go zaniesiono pośpiesznie do umiłowanej Porcjunkuli, kolebki zakonu, położonej u stóp Asyżu. W połowie drogi kazał zatrzymać orszak i pobłogosławił miasto. Po przybyciu do Porcjunkuli pobłogosławił braci i udzielił im absolucji. Podyktował list do rzymskiej arystokratki, Jacopy de Settesoli, by czym prędzej przyjechała, jeśli chce go jeszcze zastać przy...