„Tym babom to się już całkiem w głowach poprzewracało!” - pomyślałem, gdy po raz pierwszy, gdzieś w teksańskiej parafii, przeczytałem prowokacyjny napis określający Boga zaimkiem: „Ona”. Dopóki feminizm kojarzył mi się tylko z paleniem typowo damskich części garderoby albo pikietami osób walczących o tzw. równouprawnienie kobiet, był mi obojętny. Tu jednak miarka się przebrała! W imię obrony najświętszych, nietykalnych wartości gotów byłem rozruszać inkwizycyjną machinę i wyplenić bałwochwalstwo. Później spotykałem się coraz częściej z tzw. problemem feminizacji Boga oraz inkluzywności (otwartości) językowej, coraz częściej stawiając sobie pytanie, co za tym się kryje?

Przypomnę, że gramatyka języka angielskiego nie dzieli rzeczowników na grupy rodzajowe: męskie, żeńskie i nijakie. Owszem, język posiada zaimki określające mężczyznę (he) lub kobietę (she), ale ma to odmienne...