Mariusz Treliński nie ma ostatnio dobrej passy. Kolejne inscenizacje, choć wizualnie atrakcyjne dla niezaznajomionego z operowym gatunkiem widza, rażą interpretacyjnym banałem i zbyt daleką od zamysłu kompozytora i librecisty koncepcją. Dlatego być może tak bardzo tęsknię za dawnym światem reżysera, wysmakowanym estetycznie, a jednocześnie bogatym w rozliczne sensy, w którym bohaterowie nie tyle przypominają serialowe gwiazdy z niby-problemami, ile prezentują uwikłane w odwieczne dylematy archetypy osobowości.

"Don Giovanniego" Mozarta artysta przygotował dla stołecznej sceny w 2002 r. Inscenizacja wrocławska, z subtelnym liftingiem postaci i niewielką modyfikacją kostiumów oraz dekoracji, wciąż zachwyca pomysłowością, czytelnością przekazu, a równocześnie głębią zadawanych pytań. Bo oto podczas uwertury jesteśmy świadkami rytuału narodzin Don Giovanniego,...