​Z okazji jubileuszu wydano m.in. nowy zbiór nagrań wszystkich utworów Wolfganga Amadeusza; porównanie z analogicznym, opublikowanym przed ćwierćwieczem, pokazuje wyraźnie, jak zmieniła się przez ten czas nasza recepcja dzieł późnego XVIII wieku (gdyż przecież nie tylko Mozarta). Poprzednio królowały klasyczne orkiestry kameralne, w tej chwili gros ciężaru spoczywa na instrumentach dawnych.
By sprawdzić, jak się ma dziś mozartowska tradycja wobec kontekstów aktualnej estetyki, przyjrzałem się spektaklom na głównych scenach z tą tradycją związanych: dwóch teatrów wiedeńskich, Staatsoper i Theater an der Wien. Dwa różne oblicza współczesności w mieście, które sam kompozytor uczynił swoim domem, i o którym myślał – nawet mimo rozczarowań – że nie ma lepszego na świecie. „Zwłaszcza dla mojej profesji” – jak przekonywał ojca.
Z Mozartem pod rękę...