Dlatego zresztą po centrum miasta tak przyjemnie się spaceruje. Co krok coś wystaje, coś ustawia się bokiem, coś coś zasłania, ulice rozwidlają się i meandrują. Kiedy pytasz o drogę, nikt nie mówi: "Pójdzie pan prosto...", tylko wymienia nazwy, w większości zresztą obco brzmiące i dlatego trudne do spamiętania.

W Druskiennikach inaczej. Mieszkam w drewnianej willi przy ulicy Maironio i kiedy wychodzę na spacer, skręcam pod kątem dziewięćdziesięciu stopni w Kościuszki - albo do lasu, albo do miasta. Las jest przedzielony Niemnem, o tej porze roku spacerowiczów jest mało, głównie Polacy, głównie starsi. Codziennie przez kilkanaście minut patrzę bezmyślnie w ciemne wody Niemna. Coś mnie niepokoi, nie wiem co, w końcu odkrywam: ani w lesie, ani w mieście nie słychać śpiewu ptaków. Okazuje się, że inni też zwrócili na to uwagę. Inni poeci - bo jestem w ...