Szczególnie tych dotyczących Kościoła. Jeśli przypadkiem dowiemy się o biskupich czy księżych potknięciach, skrzętnie zamiatamy tę wiedzę pod dywan pilnując, by nie niepokoiła czytelników. Nie piszemy o błądzących po manowcach ortodoksji teologach i ich książkach: po co denerwować hierarchów i mieszać w głowach biednemu Polakowi-katolikowi? Debaty etyczne pozostawiamy mediom świeckim: sami drukujemy za to listy pasterskie biskupów, dopisując pod spodem: "takie jest i nasze stanowisko".

Zresztą nie ufamy do końca własnemu wyczuciu, dlatego wszystkie artykuły najpierw wysyłamy do Sekretariatu Episkopatu i publikujemy jedynie wtedy, gdy wrócą ze stosowną pieczątką: nihil obstat. Właśnie dlatego polski Kościół nas kocha i "TP" można znaleźć w każdej zakrystii obok innej prasy katolickiej, nie mówiąc już o darmowym marketingu z ambony co niedzielę.