Na zesłanie Ducha Świętego w Wieczerniku trzeba było czekać jeszcze ponad 30 lat. Tymczasem w Łukaszowym opisie postawy Symeona uderza, że sędziwy starzec miał żywy osobisty kontakt z Duchem Świętym i kierował się na co dzień Jego natchnieniami. Skądinąd mógł przecież spokojnie siedzieć w domu i narzekać: na reumatyzm, na zepsutą młodzież, na beznadziejną politykę dyktowaną przez najeźdźców rzymskich. Mógł ubolewać na gwar panujący przy świątyni i gderać na tych samych przekupniów, na których Jezus zareaguje biczem i słowami krytyki (J 2, 15).

Tymczasem Symeon nie pozwolił, by jego nastroje zostały zdominowane przez zmęczenie życiem. Nie patrzył na przychodzących pielgrzymów z poczuciem wyższości arystokraty, który chce uciec od natrętnego tłumu. Miał swój bogaty świat ducha, w którym potrafił wsłuchiwać się uważnie w natchnienia Ducha Świętego. Do końca...