“Nie traktujmy odbiorców kultury popularnej jak masy, pospólstwa z wizji Ortegi y Gasseta, uznajmy, że to my wszyscy sprowadzeni do naszych elementarnych namiętności" - namawia redakcja “ResPubliki Nowej", która część nowego numeru kwartalnika (2004, nr 3) poświęciła “popkulturze". Agata Bielik-Robson przekonuje, że początki kultury masowej to teatr Marlowe’a i Shakespeare’a. “The Globe - oto prawdziwy początek kultury masowej, ludowej kultury człowieka nowoczesnego. Początek nowego typu uniwersalizmu opartego nie na abstrakcyjnej wzniosłej wizji humanistycznej, lecz na uprzeciętnieniu i umasowieniu. Wszystko co stałe wyparowuje; wszystko co święte ulega profanacji. Nie masz szlachcica ani chłopa. W tej kulturze wszyscy odnajdują się na równi: arystokracja powoli wyzuwana ze starych przywilejów i miejski ludek powoli nabierający nowych praw. Spotykają się na scenie The Globe, gdzie szaleją równające wszystko i wszystkich odwieczne namiętności. Nie ma tu stylu wysokiego ani niskiego, ponieważ to, co wysokie - spada, zaś to, co niskie - wznosi się nieustannie. Tylko Szekspirowi udało się tak spontaniczne połączenie wysmakowanej, salonowej ironii ze zmysłowym humorem. Tylko on potrafił przekonująco odmalować monistyczne uniwersum rodzącej się nowoczesności, gdzie nie ma linii oddzielających umysł i ciało, występek i cnotę, pożądanie i miłość, i gdzie człowiek elementarnego uczucia wznosi się ku sublimowanym wyżynom, by za chwilę znów opaść w przyziemną monotonię popędów pierwotnych. Spenser i Dryden, choć uważają się za następców Szekspira, nie mają w sobie już cienia tej integralnej witalności, która ożywiała jego sztuki. Niepodzielona wrażliwość pierwszego fermentu nowoczesności ulega ponownej dysocjacji: styl wysoki oddziela się od niskiego, wzniosłość żegna się z wulgarnością, subtelny smak zaczyna brzydzić się prostotą. Kultura wysoka po Szekspirze, świadoma podziału, jaki ją stworzył, będzie odtąd podtrzymywać ów założycielski antagonizm, spychając kulturę masową do poziomu mas". Apogeum tego antagonizmu jest modernizm, dziś zaś żyjemy w czasach ponownego zmieszania, które - zdaniem autorki - może być szansą na kulturową siłę.