Jednym z najważniejszych, najbardziej bolesnych wydarzeń mijającego roku była prawie jednoczesna śmierć dwóch gigantów kina: Ingmara Bergmana i Michelangelo Antonioniego. Andrzej Werner, wybitny krytyk filmowy, zastanawia się, co łączyło zanurzonego w skandynawskiej tradycji szwedzkiego syna pastora z do cna śródziemnomorskim, włoskim lewicowym intelektualistą.

Jednoczesność ich odejścia. Los, czy też szczególny przypadek - uświadomił mi to w sposób dramatyczny. Poprzedniego dnia wiadomość o śmierci Bergmana i wieczorna dyskusja w radiu z Tadeuszem Szczepańskim i Andersem Bodeg?rdem. Na drugi dzień telefon: "Gazeta Wyborcza". - Pan się domyśla, w jakiej sprawie dzwonię? - Śmierci Bergmana? - Nie, Antonioniego. Zbieram rozpierzchnięte, galopujące myśli.

Połączenie z zaświatem

Chciałem uświadomić czytelnikom, co...