Oto potomkowie Gada i Reubena zwrócili się z prośbą do Mojżesza: pozwól nam osiąść na tej ziemi (chodzi o tereny dzisiejszej Jordanii oraz środkowej części Izraela), bo bogate są w trawy i zioła; tu będziemy mogli swoje trzody nakarmić i zbudować zasobne życie. Tu nasze żony i dzieci odnajdą bezpieczne miejsce. Tylko kilka dni dzieliły ich od ziemi obiecanej. Te dwa plemiona najwyraźniej chciały się odłączyć od reszty i żyć własnym życiem. Mojżesz zareagował gwałtownie. Miał chyba słuszne przekonanie, że swoje marzenia stawiają ponad cały lud Izraela. Zapominają o celu długiej wędrówki. Chcą odłączyć się od pozostałych plemion i już w tym miejscu skończyć swoją czterdziestoletnią epopeję. Przypomniał im – choć nie wiem, czy to było zupełnie à propos – historię szpiegów. Ci weszli do ziemi obiecanej i opowiadali jakieś bajki, przerazili lud, odebrali im wolę walki. Wywołali...