W 1953 roku chadecy za wszelką cenę próbowali zdobyć większość we włoskim parlamencie. Mobilizowali wyborców na wszystkie sposoby. Jednym z miejsc, w których rozegrała się polityczna walka, był turyński Instytut Cottolengo, ośrodek dla osób z niepełnosprawnościami. Opiekunowie – księża i siostry zakonne – pomagali w głosowaniu chorym, którzy nie mogli tego zrobić samodzielnie. W praktyce sprowadzało się to do tego, że podopieczni całkowicie poddawali się woli ludzi sprawujących nad nimi opiekę i kontrolę. Świadkiem tych incydentów był Italo Calvino, pisarz, który w 1953 r. startował w wyborach parlamentarnych. Postanowił napisać o Cottolengo powieść, by zdemaskować cynizm władzy, która zmusza obywateli do udziału w wyborach, zapewniając, że zabezpiecza fundamenty ustroju demokratycznego, w rzeczywistości zaś odzierając najsłabszych z godności i traktując ich jako biopolityczną masę.