Kusić Boga

Prawie każdego roku uroczystość Zwiastowania Pańskiego (25 marca) wypada w Wielkim Poście, w tym roku dodatkowo w piątek. Równo za dziewięć miesięcy będziemy obchodzić uroczystość Narodzenia Pańskiego. Znamienna zbieżność dat, a raczej wspomnień i uroczystości przywołujących wydarzenia z życia Jezusa. Wielki Post i każdego tygodnia piątek przypominają o śmierci. Zwiastowanie o poczęciu i narodzinach. Można powiedzieć, że początek zbiega się z końcem, gdyby rzeczywiście poczęcie było początkiem, a śmierć końcem życia. Tak nie jest. Dlatego Jezus w chwili, gdy Apostołowie nie posiadali się ze szczęścia (choćby na górze Tabor), mówi im również o tak zwanej ciemnej stronie ludzkiego losu. Zapowiada swoją śmierć i zarazem ostrzega, przygotowuje, wprost podpowiada, że czeka ich trudne zadanie. Będą musieli zmienić zdanie tak o życiu, jak i o śmierci. Przyjdzie taki czas, że śmierć, która w powszechnym mniemaniu jawi się jako unicestwienie, okaże się bezradna wobec życia. Więcej: okaże się, że jest ona jednym z najważniejszych, ale nie najważniejszym jego etapem. Paweł Apostoł, kiedy to zrozumie, powie, że śmierć jest zyskiem, a nie stratą.

Dzieje się tak dlatego, że Bóg nie cofa, nie zabiera tego, co komu dał, nawet wówczas, gdy człowiek przestał już sobie cenić Boży dar. Wbrew wszelkiemu sarkaniu i buntom ze strony następujących po sobie pokoleń, Bóg wciąż przekonuje nowych Adamów i nowe Ewy, że świat nie jest niewydarzonym przypadkiem, ale Bożym dziełem wcale nie gotowym, a wciąż się stającym. Dowód? Lot, Abraham, Mojżesz i Izrael. Następnie Jezus Chrystus, który w swoim działaniu kieruje się - jak jego poprzednicy - tym samym Duchem, przez co udowadnia, że Bóg wciąż postępuje tak samo: stara się ocalać tych, którzy własnoręcznie prą do zguby. Dlatego Jezus nie omija szerokim łukiem spoganionej Samarii. Przeciwnie, nie tylko przechodzi przez nią, ale się w niej zatrzymuje, i wbrew wszelkim opiniom i zwyczajom pobożnych i prawych, nakazujących unikanie bezbożników i rozpustników, pozwala sobie na nawiązywanie kontaktów, o zgrozo, z poganką czy heretyczką, kobietą, kwintesencją bałwochwalstwa i niemoralności, symbolem wszystkich Samarytan i nie tylko. Jednocześnie Jezus podważa pewien typ religijności, zwraca uwagę na pewnego rodzaju chorobę, na którą zapadają wyznawcy wszystkich religii, żydzi i chrześcijanie również. Oczarowanie przeszłością, a więc mitem dzieciństwa, baśnią pierwszego razu, urokiem legendy czasów założycielskich, kiedy tymczasem najważniejsze jest wciąż przed nami. Również tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. I drugie nieszczęście to kuszenie Boga, by w zamian za wypełnianie jego przykazań jednak bardziej dbał o nas niż o innych.

Gdzie jest moja Samaria, którą skrzętnie omijam moimi myślami i czynami, o której najchętniej bym zapomniał w lęku o czystość mojej wiary? A przecież tak jak w przypadku biblijnej Samarii, tak i w tej naszej również znajduje się studnia Jakubowa, a więc samego Boga. Stąd Wielki Post to nie czas samoudręczenia, a przeciwnie - wyzwalania z tego wszystkiego, co podcina nam skrzydła.