Pyta mnie znajoma w e-mailu, jak się czuję? Ma nadzieję, że się w ogóle nie przejmuję.
Jak nie przejmuję?! Rozwala mnie, jakby mi laskę dynamitu wetknęli do środka, rżnie, dziurawi flaki, jak kałasznikowem.
Chcę w ten sposób powiedzieć, jak bardzo jest mi przykro, że Panów Bartka Dobrocha i Przemysława Wilczyńskiego postawiłem w trudnej sytuacji, że czują się okradzeni, oszukani. Pokornie przepraszam.
Także za zagmatwaną historię wywiadu mojego kolegi Mariusza Kargula ze mną, której Panowie Dobroch i Wilczyński w zeszłotygodniowym „Tygodniku Powszechnym” poświęcili cały rozdział. Ale nie umiem już bardziej się z tego wytłumaczyć. Już w mojej książce opowiedziałem wszystko, napisałem, jak się pomyliłem, jaki popełniłem błąd, potem w innym wywiadzie opowiedziałem, jakie były kulisy, że walczyłem o moją obecność na wyprawie, że w Karakorum nie miałem technicznej...