Krach coraz bliżej?

1 maja 2004 r. nie tylko staniemy się członkiem Unii Europejskiej. Będziemy też zobowiązani do przestrzegania obowiązującej od tego dnia unijnej dyrektywy z listopada 2003 r. o czasie dyżurów lekarzy w szpitalach. Lekarski tydzień pracy będzie liczył 48 godzin. Pracodawca ma zapewnić lekarzom przynajmniej 11 godzin odpoczynku i jedynie ośmiogodzinny dzień pracy.

Nasza zadłużona służba zdrowia potrzebuje więc blisko 3 mld złotych na zatrudnienie dodatkowych medyków. Jeśli ich zabraknie, szpitalom grożą roszczenia już zatrudnionych lekarzy nadmiernie obciążonych pracą. Albo - wyjazd medyków na Zachód. Szwedzkie czy niemieckie szpitale już teraz są nimi zainteresowani. Z kolei irlandzkie i brytyjskie domy pomocy społecznej chętnie zatrudnią polskie pielęgniarki. To nie nowość. Choć polskiej służby zdrowia nie stać nawet na tak zaniżone wskaźniki jak w krakowskim szpitalu Rydygiera, nasza medycyna jest porównywalna z zachodnią i najlepsza w tej części Europy.

Czy w Polsce zabraknie lekarzy? Nie przesadzajmy. Bez uszczerbku dla zapewnienia opieki medycznej dla obywateli, można byłoby zamknąć 1/3 szpitali. Oczywiście żadna władza tego nie zrobi, jeśli nie musi. Woli dopłacać do ukrytego bezrobocia. Wejście do Unii może więc okazać się błogosławieństwem. I dla pracodawców, bo “nie wyrzucają na bruk". I dla pracowników, bo mają szansę na pracę. Inna sprawa czy wszyscy, bo nauka języka obcego czy konieczność wyjazdu z kraju na wiele miesięcy może być barierą nie do przekroczenia, np. dla matek czy ojców rodzin. Być może wymogi unijnej dyrektywy będą bardziej dyscyplinujące wobec Narodowego Funduszu Zdrowia. Instytucji, które mogą świadczyć usługi medyczne, jest, jak wiadomo, za dużo, a powody ich dopuszczenia do działalności - wątpliwe.

Jeśli chcemy odwlec krach służby zdrowia, czasu mamy coraz mniej. Do 1 maja, kiedy pojawią się nowe problemy, mamy przecież zaledwie kilkadziesiąt dni.