Ojciec Amosa Oza, Jehuda Arie Klausner, pisywał podręczniki do literatury. Spędzał w bibliotece długie godziny, obłożony manuskryptami, książkami i fiszkami, zapisując w jednym z niezliczonych zeszytów kolejne akapity gęstej prozy akademickiej. Marzył o tym, by zostać sławnym literaturoznawcą, profesorem uniwersytetu, szanowanym naukowcem, którego rozprawy będą rozchwytywane przez studentów. Problem w tym, że Jerozolima pod panowaniem Brytyjczyków, była miejscem, w którym co trzeci - no może co czwarty - osobnik spacerujący po ulicy był wybitnym intelektualistą. Wybitniejszym niż Klausner. Ariemu pozostały fiszki, zeszyty i frustracja.

W niewielkim zbiorze esejów "Opowieść się rozpoczyna" Amos Oz wspomina o tym, że ojciec zawsze zazdrościł mu swobody, jaką dysponuje pisarz. Swobody w wymyślaniu z niczego kolejnych opowieści. Niepotrzebne mu są kwerendy w ...