Tłum rozentuzjazmowanych kibiców pokrzykujących na piłkarzy. Między rzędami kręci się dziewczynka, na którą nikt nie zwraca uwagi. Nudzi się, chce do domu. Nie ma śmiałości powiedzieć o tym ojcu, dla którego świętością jest mecz ukochanej Cracovii. Po blisko 40 latach dziewczynka dużo by dała, by z ojcem znów znaleźć się na trybunie i by mecz nigdy się nie skończył.
A może lepiej „tata”? Nie – tata zarezerwowane jest do kontaktów codziennych. „Tato, możesz zapleść mi warkoczyk?” – poprosiłam, gdy miałam chyba lat 14, a on się mordował nad moją czarną głową, próbując sprostać fryzjerskiemu zadaniu. Po jego śmierci przemianowałam go na „ojca”. „Gdy ojciec żył” – mówię, jakby czas rozpękł się na dwie epoki: tę z nim i tę bez niego. I choć „ta z nim” wcale nie była łatwiejsza niż ta „bez niego”, nie maleje, przeciwnie, nasila się tęsknota za jego obecnością.

SZKLANKA...