Katarzyna Kubisiowska: Pogodził się Pan z chorobą?

Janusz Szuber: W takim zakresie, w jakim człowiek godzi się na swój los. Z chorobą nauczyłem się żyć tylko dlatego, że nie miałem innego wyjścia. W książce "Mojość" opisuję pewne zdarzenie. Otóż mając kilkanaście lat, przynajmniej raz dziennie zbiegałem z ukochanym psem, bokserem, ulicą Sienkiewicza, by później, już za wiaduktem kolejowym, wejść w pola i długo spacerować. Wtedy nie używało się słowa "jogging", ale to właśnie było coś w tym rodzaju: pies biegł przede mną, ja za nim. Mijałem tajemniczy dom, należący do hrabiów B., z przeszkloną werandą, na której widywałem starszego pana, podobno w czasie I wojny światowej kontuzjowanego, dlatego kalekiego. On tam zawsze stał podparty na kulach, a jak już chodził, to chrzęścił przy tym ortopedycznymi urządzeniami na tyle głośno, że można...