Nie musi robić tego, czego nie lubi i nie umie. Nie musi uchwalać ustaw, które zwykle okazują się papierkami zwiększającymi chaos prawny albo bublami odrzucanymi przez Trybunał Konstytucyjny. Nie musi interesować się dobrem państwa, gdyż znacznie mniej go ono interesuje niż dobro partii i dobro własne. Może się nareszcie zająć tylko ulubionymi grami i zabawami.

Więc podchody, sugestie, straszenie się, wabienie. Tworzenie chwilowych koalicji, doraźnych przymierzy, nietrwałych sojuszy. Kupowanie głosów za stanowiska, sprzedawanie poparcia za obietnice, podniecający handel i ruch w interesie. Serca biją szybciej, oczko filuje w stronę dziennikarzy, może ktoś zaprosi na wywiadzik, na krótką wypowiedź, miłe ożywienie, sala pustoszeje, kuluary gęstnieją, Sejm pręży się i pomrukuje jak stary kocur na wiosnę.

Znów mu się wydaje, że jest do czegoś...