Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Jak umarł Puszkin, mało kto pamięta, ale jak śpiewa Mark Padmore, wie o tym każde dziecko. Stąd kłopoty recenzenta: Padmore umie wszystko i jeszcze trochę. Stąd recenzent może tylko mlaskać, ale to i mało pożywne, i w pewnym momencie nudne. No bo o czym tu pisać? Padmore bierze góry z lekkością, z jaką śp. Marco Pantani wjeżdżał na wściekłe wzniesienie Courchevel, a pianissimo ma kruche jak pokój na Bliskim Wschodzie. A przy tym zwierzęca muzykalność, frazowanie zawsze w punkt, porządny angielski. O czym tu gadać?
W rewelacyjnej płycie z mało ogranymi ariami z oratoriów i oper haendlowskich tak naprawdę nie wiadomo kogo podziwiać. Kto tu kogo na grzbiecie niesie? Czy Jerzy Fryderyk niesie Marka, dostarczając mu frapującej i w pomysły zasobnej materii muzycznej? Czy to raczej Marek niesie Jerzego Fryderyka, wydobywając z jego kunsztownych fraz smaki o rzadkiej intensywności? Trudno powiedzieć, co na tej płycie jest lepsze, bo nic tu nie jest gorsze. Nie dość, że Padmore błyszczy we wszystkich rejestrach sztuki wokalnej, to jeszcze The English Concert robi wszystko, by wydobyć na światło geniusz Haendla i wielkość Padmore'a. Andrew Manze, znany dotychczas głównie jako gypsy fiddler, znakomicie prowadzi kapelę: lekko, z biglem, z cudownym oddechem, gdzie trzeba kładzie się na dźwięku, w innych miejscach buduje przestrzenie pełne wysokich napięć. Szczęśliwie nigdy nie przesadza z prędkością, do czego jako skrzypek miewał słabość.
Z rozlicznych piękności tego nagrania wybieram arię z "Esther" (już przy dźwiękach oboju człowiek myśli tylko o tym, żeby się napić), no i arię Bajazeta z "Tamerlano". W drugim przypadku (uwaga: numer 6!) jest poważny problem z dynamiką. Otóż na koniec Padmore wchodzi w tak wstrząsający pianoszept, że aby go usłyszeć, trzeba uprzednio podkręcić potencjometr, ale z kolei wtedy wcześniejsze forte rozwala sufit. Możliwości są dwie: albo rezygnujemy z sąsiadów, albo z przyjemności. Ja wybrałem to pierwsze.
